De intertestamentaire periode

De tijdsperiode tussen het Oude en het Nieuwe Testament, wordt wel de zgn. ‘intertestamentaire periode‘ genoemd en duurde grofweg vierhonderd jaar. In die periode was er geen profetisch Woord van God. Ze worden daarom wel de ‘stille jaren’ genoemd. Er was toen, historisch gezien, veel turbulentie. Koning- & keizerrijken kwamen en gingen en lieten behalve veel cultureel en technisch erfgoed, ook veel vernieling en verwarring achter. Veel van wat door de profeet Daniël (H 2, 7, 8 en 11) is voorspeld, is in deze periode uitgekomen. Het Perzische Rijk, groot en oppermachtig, werd uiteindelijk verslagen door Alexander de Grote en de wereld kwam onder Griekse invloed van de filosofie van wijsgeren zoals Aristoteles, Plato en anderen. Het Hebreeuwse Oude Testament werd in het Grieks vertaald, de zgn. ‘Septuagint.’ Later werd de Romeins/ Latijnse cultuur overheersend en werd buren met die van de Egyptenaren. Tegen de achtergrond van deze ontwikkelingen, ontstond zo langzamerhand de bekende Romeinse context, in welke periode Jezus als Zoon van God en Redder van de wereld, die stierf op een Romeins kruis, aan de toenmalige wereld werd gepresenteerd.

In deze periode tussen de twee testamenten in, ontwikkelde de menselijke beschaving zich in rap tempo en tot aanzienlijke hoogte, met positieve (en soms ook negatieve) effecten voor de mensheid. Veel van de huidige technologische en wetenschappelijke ontwikkeling vindt zijn geboortegrond hier.

Daarentegen is het vanuit God geredeneerd, interessant en ook wonderlijk dat Hij er het zwijgen toe deed. Aangezien we een hele consistente en congruente God hebben, is dit toch heel erg in lijn met hoe Hij aankijkt tegen het fenomeen ‘mensheid.’ Vele teksten onderstrepen dit. Een bloemlezing. Leest u ze zelf maar na, maar de boodschap lijkt toch wel heel erg duidelijk: “mooie praatjes die mensheid, maar waar het toe leidt, geeft niet de oplossing…” Tegen die achtergrond, vind ik het persoonlijk altijd weer onbegrijpelijk dat er zoveel waarde wordt gehecht aan technologie. De vele voordelen van de moderne wetenschap vlak ik zeker niet uit, maar ze moeten hun plaats kennen, en er niet toe leiden dat de mensheid zijn ziel & zaligheid er aan ophangt. Leest u de pers er maar op na, driekwart gaat over de zgn. ‘maakbaarheid’ van de samenleving op grond van voortschrijdende, menselijke techniek (voorheen diesel, nu is het weer elektrisch rijden waar iedereen achteraan hobbelt). Wonderlijk en paradoxaal genoeg, komen we er alleen niet verder mee, maar komen er alleen maar meer en verder mee af te staan van goede oplossingen voor allerlei problemen, zoals bijvoorbeeld de opwarming van de aarde en alle nadelige gevolgen vandien. En denken ook nog dat we met een grote zak met geld, de zaak wel kunnen regelen (Tunesië deal, CO2 emissie-rechten etc.), terwijl de geschiedenis leert, dat alleen geld de oplossing niet is…

Overzicht teksten:

• Matth. 15, 38 (alsof God zeggen wil: ‘De redding begint bij boven, Ík scheur en niet jullie!‘);
• Jes. 62, 11 (Jeshua/ Jezus = ‘God redt!’) Dus niet de mensheid…;
• Joh. 1, 13 (Het vertrekpunt ligt bij God);
• Gen. 17, 22 ‘En God hield op met Abraham te spreken en voer van hem op…’ (who is the boss here?);
• Psalm 2, 4…;
• Enz.

Deze en andere teksten ademen allemaal Gods soevereiniteit uit en het feit dat alleen bij en door Hem, wij een eeuwig leven bij Hem mogen vinden. Wanneer je eenmaal ontdekt welk een vrede, rust en overgave hiervan uit gaat, wordt het leven – in aanvaarding van dat Hij het leidt – een feest. We hoeven niet meer zonodig…heerlijk!

Probeer het maar uit, zou ik zeggen,

Jacques

(Foto: afbeelding van het Hebreeuwse woord voor Messias, maar nu met Zijn echte kroon, geen doornenkroon)