Eindspurt

Na een heftige periode waarin veel gebeurd is, even enigszins uitblazen.

We zijn zojuist teruggekeerd van een lange reis (zo’n 3.000 km) naar het zuiden van Chili, in allerlei soorten van transportmodaliteiten. Het was een mooie tijd, waarin we onze contacten uit 2018 weer mochten aanhalen, en in een kleine kerk verteld hebben over zending en membercare. De aanwezige jeugd was zeer geïnteresseerd. Enkele foto’s treft u hierbij.

Nu richten we de blik weer op vooruit. Na twee jaar van intensieve (taal-)arbeid, aanpassing en relaties leggen, ronden we dit jaar ons project af. Er is veel gebeurd, we hebben veel geleerd, en zijn door belangrijke moeilijkheden heen gekomen. Daarbij hebben we ons steeds mogen verlaten op onze trouwe hemelse Vader, die in vele dingen voorzag.

We realiseerden ons onlangs dat zending ook in de kleine dingen soms moeilijk is en voortdurend een kwestie van aanpassen. Voor de architectonische esthetica bijvoorbeeld hoef je hier niet te zijn. De huizenbouw is vooral functioneel met o.a. golfijzeren daken vanwege de aardbevingen en veel steden zijn naar Europese begrippen ronduit lelijk. Net als dertig, veertig jaar terug in Nederland, lijdt Chili aan de ‘modernitis,’ waardoor veel gemeentebesturen de voorkeur geven aan rechthoekige blokkendozen en oude, fraaie gebouwen uit de koloniale tijd verwaarloosd worden. Als je dus gevoelig bent voor schoonheid, is dit een dagelijks offer.

Enkele andere voorbeelden zijn: alle huizen zijn klein, en de aanrecht in de keukens is laag; de stoelen bij mensen thuis én in het openbaar vervoer zijn steevast te klein, zitten slecht en de beenruimte is te beperkt voor ons lange Nederlanders; het eten (buiten de deur) is vooral veel koolhydraten, suiker, zout en vet; randen van gebouwen, verkeersborden en de overhang van stalletjes zijn laag; de straat is vol gaten en altijd oneffen. Enzovoort.

Het zijn schijnbaar onbeduidende zaken, maar je bent dus steeds overal aan het opletten en je aan het aanpassen. In een vreemd en ver land, wil je niet in een ziekenhuis belanden. Hoewel gezegd moet worden dat publieke zaken zoals openbaar vervoer, de punctualiteit daarvan, de aansluitingen alsook de (tand-)medische zorg etc. zonder meer goed zijn. En het bier ook… (mede dankzij de Duitse invloed van de instroom van Duitse immigranten in de late 1860s). Het prijspeil is aangenaam prettig: verse groenten en fruit om thuis gezond te eten, zijn hier goed en goedkoop. Kleding ook. Dat wordt straks in Europa nog een uitdaging, temeer omdat we beiden nu geen betaald werk meer hebben.

Ook het wonen in een semi-woestijnklimaat (‘Quinta Région‘) vergt heel veel energie. De dagen zijn heet, de nachten zijn koud, er is weinig groen, de vegetatie is laag – dus weinig schaduw van grote bomen – en het licht is intens. De zon mijden we zoveel mogelijk. Zelfs gedurende de dag, zijn de temperatuurschommelingen groot. In Cambodja was het wat dat betreft weer het tegenovergestelde: tropisch heet, hoge luchtvochtigheid en maar twee seizoenen. Wat vreemd genoeg ook wennen is, is het wonen in een andere tijdzone. Aanvankelijk hadden we dit niet zo door, maar gaande de rit, blijkt dit meer impact op je biologisch systeem te hebben, dan gedacht. Nog los van het feit dat je ten opzichte van je relaties in Europa altijd vier (zomertijd) of zes (wintertijd) uur achterloopt.

De komende maanden staan er nog veel zaken op stapel: het kerkelijk en schooljaar zijn weer begonnen, 21 maart begint de herfst (de bladeren kleuren al of zijn aan het vallen) en dus gaan we de cursus over zending de komende maanden uitrollen onder de voorgangers in deze regio. Vrijwel alle mailadressen en telefoonnummers zijn in kaart gebracht en via het principe ‘call-mail-visit,’ gaan we in contact treden om de overdracht van kennis te waarborgen. Hiertoe is Jacques momenteel een instructiehandleiding aan het afronden, zodat voorgangers de cursus zélf kunnen geven aan hun gemeenteleden. Dat is hard nodig, want ook hier ligt (helaas) het accent binnen de kerken erg op het zelf en niet of minder op (het bereiken van) de ander. Terwijl in kerkelijk onderwijs, naast het Grote Gebod, ook de Grote Opdracht centraal dient te staan. Zonder die laatste, heeft de kerk in deze wereld geen relevantie. Het mandaat voor de Grote Opdracht ligt bij de Kerk en goed onderwijs daarover is onontbeerlijk.

‘The world is asleep in the dark and cannot be reached as the Church is asleep in the Light.’ (Keith GREEN).

Zijn deze activiteiten eenmaal afgerond, dan keren we naar huis (Frankrijk) terug, en – na een periode van uitrusten, want we zijn heel moe – zetten ons werk daar voort. Dat vergt dan weer een vertaling van alle materiaal in het Frans en daar dan weer de boer mee op. We kijken tevens met een schuin oog naar Spanje, waar we reeds enige contacten hebben opgebouwd. Nu we de Spaanse taal meer en meer machtig worden, gaat deze deur ook open. Jacques is bezig met DELE een officiële taaltraining, hetgeen bij de toekomstige plannen onmisbaar zal blijken. Verder sluiten we terugkeer naar Cambodja en Chili niet uit, al zal dit meer bestaan uit wat kortdurende werkbezoeken. Op die manier houden we onze contacten in die landen warm en de aangeleerde vreemde talen bij.

Bent u weer even bij.

Hartelijke groet,

Jacques & Maudy