Gids – gebed – geloof
Het eerste jaar van onze aanwezigheid hier, is gekenmerkt geweest door activiteit. Inburgeren, de taal leren, relaties leggen, werken, de cursus opzetten etc. Het vergde veel inspanning, temeer omdat we de afgelopen paar jaar al vrijwel continu in transitie waren (Cambodja, Cornerstone, Cambodja, verhuizen & emigreren naar Frankrijk enz.), en tijdens ons reces in Argentinië en Europa, merkten we dat we heel moe waren. Niet de gewone vermoeidheid maar één van dieper niveau. Dit uitte zich ook in een grote mate van contactmoeheid. Even geen mensen, geen sociale netwerken anders dan de zgn. ‘inner-circle.’
Het deed mij beseffen dat rust en afstand nemen noodzakelijk zijn. Maar ook contactherstel met God, de bron van ons zijn en van onze energie. De Gids en Leidsman, die ‘niet moede wordt, noch mat.’ Ik zag ineens veel duidelijker voor mij hoe de Here Jezus dat deed. Overstroomd door aandacht van behoeftige mensen, trok Hij zich periodiek terug in de eenzaamheid om contact te zoeken met Zijn Vader. De film van ‘moeder Teresa van Calcutta’ (2012, https://www.youtube.com/watch?v=TAJt-nBxb_0) visualiseert dit beeld op treffende wijze. Telkens opnieuw zocht zij in persoonlijke tijd met God Zijn steun, hulp, troost én aanwijzingen. Juist in de vele moeilijkheden op haar pad, en in haar bediening koos ze steeds de weg van gebed. Zij wist God als haar Gids, geloofde Zijn aanwijzingen en begeleiding, en volgde die op.
Voor het tweede jaar gooien we het daarom over een andere boeg. In plaats van steeds bezig te zijn met uitbreiding van contacten, en zoeken naar aangrijpingspunten in het kerkelijk netwerk, passen we nu het bekende ‘ora et labora‘ toe: eerst bidden en God’s leiding zoeken, Hem de weg laten wijzen. Het is bijna niet voor te stellen hoe een rust dit geeft. Zeker nu ook de andere dingen, zoals taalacquisitie en culturele gewenning hun plek krijgen. We beseffen meer als ooit tevoren dat Hij het strijdtoneel vele malen beter overziet dan wij en daarom de weg beter kan uitstippelen dan wij.
Net als een soort Filippus, vliegt Hij ons in waar nodig. We zorgen dat we beschikbaar zijn, en maken de ons toevertrouwde dingen af en besteden zorg aan de relaties, maar ten principale zit Hij aan het roer en bepaalt de koers. Van daaruit kan Hij Zijn werk doen, en worden bijzondere dingen mogelijk. Dan is het niet langer ons werk, en onze inspanning maar Zijn verdienste. De Bijbel staat vol van verhalen van mensen die vanuit overgave God de dingen lieten bepalen, met zeer bijzondere uitkomsten tot gevolg. Tot eer van Zijn Naam.
Het plaatje van de blinde-geleidehond spreekt boekdelen: wij als mensen zijn toch in enige mate blind, maar in de dialoog tussen mens en dier, hechten we geloof aan het feit dat deze gids ons veilig langs de beste weg zal leiden. Hoeveel temeer onze God, voor Wie niets te wonderlijk is…
Bid u weer mee?
Jacques & Maudy
