Levensbron
“…maar wie de HERE verwachten, putten nieuwe kracht; zij varen op met vleugelen als arenden; zij lopen, maar worden niet moede; zij wandelen, maar worden niet mat.” (Jes. 40, 31)
We hebben dit afgelopen weekend maar weer ‘ns opnieuw aan den lijve ondervonden. Door verschillende oorzaken, zaten we er even doorheen. Heimwee, behoefte aan gezelligheid, koffie, een video-chat of gewoon een bemoedigend berichtje. Het was er allemaal niet; iedereen is druk met zichzelf. Sombere gedachten hopen zich op in je gedachten, twijfel slaat toe (‘Wat doen we hier?’) en je raakt in een neerwaartse, ontmoedigingsspiraal. Nee, zending is lang niet altijd makkelijk, en vaak eenzaam. Je uitdrukkingsmogelijkheden zijn (nog) beperkt, en na enige tijd gaat de bevolking van het gastland over tot de orde van de dag, ervan uitgaande dat je de taal nu wel spreekt. De cultuur is anders, en niet altijd goed te doorgronden. Chilenen zijn afwachtend, reactief en veelal ook samen aan het werk, om toch de stijgende kosten van levensonderhoud een beetje het hoofd te bieden. Bovendien is het economisch systeem erg gericht op zelfredzaamheid, en zijn een sociaal vangnet en dergelijke veel minimaler dan in West-Europa. We hebben door de weeks dus weinig contacten. Ook het lanceren van het programma had vertraging opgelopen, en de kerken leken afwachtend te zijn, en geen initiatieven te vertonen voor het doorlopen van de cursus over zending onder onbereikte volken. De speciale zendingsgezant met wie we twee maanden geleden een gesprek hadden, liet niets meer van zich horen etc. Afgelopen zondag waren we uitgeblust, en hadden even geen zin in vrolijke liedjes of ouderwetse hymnen in de kerk, bleven dus thuis en hebben in de natuur gewandeld. Ik had zelfs geen zin om te koken, wat normaliter mijn hobby is…
Wonderlijk genoeg, bleef onze (eenmalige) afwezigheid niet onopgemerkt en kregen we van onder andere onze vrienden Miguel en Marcela een kort berichtje over Whatsapp: ‘confienen a nosotros por ayudarles en su ministerio!‘ Verbaasd en geroerd bekeek ik het bericht meerdere keren en haalde het deze keer maar door de vertaler, om er zeker van te zijn dat ik het Spaans goed begrepen had. Hoe kon Miguel dit weten; niets van wat ons innerlijk roerde, hadden we met wie dan ook gedeeld…! Later die dag kwam Miguel langs met een schotel huisgemaakte tortilla (ei) met groenten. Hij tastte even de atmosfeer af en las spontaan Psalm 126, 5 en 6:
Ik merkte dat mijn geloof in deze speciale roeping van mobilisatie & membercare een zekere mate van schipbreuk had geleden: ik was teveel gaan leunen op wat er vanuit de menselijke kant georganiseerd zou kunnen worden. Eigen kracht? Tja, het zal een rol spelen. Zit dat niet in ons Westerse DNA? Enkele dagen ervoor las ik in een nieuwsbrief van vrienden van ons, zendelingen in Spanje, dat je ‘vooral gericht moet zijn op wat je zaait, en niet op wat je oogst (resultaat).’ Die uitspraak greep mij aan, en dit bracht al een kentering met zich mee. Ik herinnerde mij de tekst dat God de wasdom geeft, en wij alleen maar zaaien, planten en begieten. Bovendien besefte ik afgelopen zondag dat God Geest (Joh. 4, 24) is, en zelfs de diepten Gods doorzoekt (1 Cor. 2, 10-11), dus zou Hij niet ook die van ons doorgronden, en een verbinding kunnen leggen met andere gelovigen? Hij is niet door plaats of tijd gebonden.
Enfin, dit was een mooie les in geloof: let niet op de omstandigheden, maar vertrouw op wat God kan doen.
We putten nieuwe moed, en realiseren ons meer dan ooit tevoren dat Hij aan het werk is (wanneer wij bidden en vertrouwen). Met nieuwe energie zijn we de maandag weer aan het werk gegaan, en ontdekten dat er via de website van Curix een leuk berichtje was binnengekomen van een ouderling van bij ons uit De Ark in Maarssenbroek. (Dank je wel Dinno, zeer gewaardeerd!)
Bid u weer mee? Dank u wel.
