Politisering
« Burgemeester Jan Nathan en wethouder Jacques (SGP) zijn broers: ‘Zie je, jij bent een linksere SGP’er dan ik’ »
Vanochtend las ik dit bericht, waarbij ik nadacht over dit, schijnbaar recente, fenomeen van links en rechts (of: rechtdoor en achteruit), ook wel politisering genoemd. Eerder hebben we al gezien dat ‘christelijke politiek’ niet bestaat (een anomalie), en dat een stricte scheiding tussen Kerk en Staat voor beiden zeer heilzaam zijn.
In Amerika is het nog erger, maar in West-Europa begint ook al een tendens te ontstaan, dat wanneer je bepaalde waarden aanhangt, je gelijk een links of rechts stempel opgedrukt krijgt. Kennelijk is de moderne mens niet verder gekomen, dan denken in hokjes. Eén en ander voert terug op het uitgangspunt dat het allemaal draait om het hier en nu, en dat een vergezicht ontbreekt.
Wanneer de overtuiging echter overheerst, dat deze wereld en haar begeerten eenmaal zullen vergaan (Matth. 24, 35) en vervangen zullen worden door het Koninkrijk van God, dan verschuift de focus naar dingen met meer eeuwigheidswaarde. Paulus waarschuwt voor partijschappen en twist (Gal. 5, 20 en 1 Cor. 3, 21-23) – binnen de kerk – en deze worden mijns inziens flink aangewakkerd doordat politisering haar intrede in de kerk heeft gedaan. Alsof de zorg voor de naaste, omzien naar weduwen en wezen (Jac. 1, 27) én zichzelf onbesmet van de wereld bewaren, goed rentmeesterschap over de ons toevertrouwde aarde vooral ‘linkse’ waarden zijn, en welstand, vrijheid en voorspoed vooral ‘rechtse’ waarden zouden zijn. Niets daarvan!
Waar het steeds om gaat, zijn de Bijbelse waarden. De Bijbel is in die zin vaak in conflict met de heersende cultuur en daarmee eerder maatschappijkritisch dan -meegaand. De vraag is eerder van welke richting je bent: van boven of van beneden (Col. 3, 2), niet of je links of rechts bent. Christenen hebben in de politiek niets te zoeken; er zijn andere prioriteiten. Maar aangezien we de boodschap van de Bijbel hebben verwaterd, en redding door Jezus voor een eeuwige relatie met de Vader van haar kracht hebben ontdaan, is het perspectief sterk verschoven naar het hier en nu (‘Carpe Diem?’). De nadruk ligt veel meer op sociaal-maatschappelijk aanvaardbaar en relevant christendom, waarbij zorg en aandacht voor de ziel als ‘achterhaald’ wordt beschouwd. Niets is echter minder waar.
Er zijn nog ruim 3 miljard mensen (ca. 42% van de wereldbevolking) niet bereikt met het evangelie, dus waar zijn we mee bezig? Kan het ons schelen of zij al of niet straks bij die menigte horen die niemand tellen kan? (Opb. 7, 9). Laten we ons toewenden naar de dingen die écht van belang zijn, onze discussies thuis in familiale en vriendenkring kuisen en ons richten op de dingen ‘die van boven’ zijn en deze vooral delen met andere volken die hiervan nog niet weten.
Welke prioriteiten stel je?
