Praktische hulp
Onlangs werd bekend dat bij één van onze vrienden, Marcela LINEROS VERGARA (50), borstkanker is geconstateerd. Gelukkig in een vroeg stadium, en dus nog behandelbaar. Het blijkt in de melkklieren ingekapseld, maar kwaadaardig van aard, en kan dus in een eerste operatie lokaal worden verwijderd. Echter, ter voorkoming van terugkeer en dus erger, hebben de medici besloten de borst toch partieel te verwijderen, waarna plastische chirurgie plaatsvindt, voor het esthetische/ cosmetische deel.
Het medisch stelsel in Chili is niet slecht, zeker niet vergeleken met andere Latijns-Amerikaanse landen, maar de laatste fase (de plastische chirurgie) is niet (geheel) vergoed door de verzekering, hetgeen dus zelf betaald moet worden. De lonen liggen in Chili beduidend lager dan bijvoorbeeld in Nederland, terwijl de inflatie ook hier een flinke hap uit het dagelijks budget neemt. Volgens de website van indexmundi (https://www.indexmundi.com/g/r.aspx?v=67&l=nl), ligt het gemiddelde BNP per hoofd van de bevolking in Chili rond de 24.600 USD, en dat van Nederland op 53.900 USD, meer dan twee keer zoveel dus.
Nu wil het geval dat haar man, Miguel, over wie wij hier eerder schreven, een flinke beschadiging heeft aan het hoornvlies (Lat.: ‘cornéa‘), waardoor één oog praktisch onbruikbaar is geworden. Dit laten herstellen vergt de import van een hoornvlies uit de USA, én een chirurgische ingreep. Totale kosten ongeveer 3,5 miljoen Chileense pesos (bij de koers van vandaag 18/08/2023 ca. 3.713 €), hetgeen evenmin geheel vergoed wordt door de verzekering. Gelukkig heeft een broeder uit de kerk voorgesteld de importkosten (ong. 55% van het totaal) van het hoornvlies uit de VS voor zijn rekening te nemen. De rest is echter niet beschikbaar, dus wij hebben besloten dit deel voor onze rekening te nemen.
Na de operatie en het herstel van Marcela, kan Miguel aan zijn oog worden geholpen. Is het hoornvlies eenmaal gearriveerd in Chili, kan deze ingreep binnen enkele uren plaatsvinden. Hij moet hier nu echter mee wachten, omdat hij als enige in het gezin kan autorijden, hetgeen hier onmisbaar is.
Gelukkig wonen wij vlakbij en heeft Maudy aangeboden een soort thuiszorg (onbekend hier) te verlenen, als Marcela voor herstel thuis is, zodat Miguel kan blijven werken. Want, hier geldt net als in Cambodja, geen werk is geen inkomen. Wij beiden hebben een internationaal rijbewijs en kunnen dus ook bij vervoer assisteren.
En zo wordt in één klap duidelijk dat we het in Europe zo slecht nog niet hebben, en we vanuit de ons gegeven rijkdom mogen delen met anderen. Wij beiden zijn gezond en ik (Jacques) heb nog steeds betaald werk, dus eventuele ‘deukjes’ in ons budget zijn op te vangen. Wat we met liefde doen. Tenslotte, wat is geld als je daar een goed werkend oog voor terugkrijgt, nietwaar?
Bid u weer mee?
Jacques & Maudy
(Foto: oogartsderous.be)
